නුවර වැවට බිලි වුණ හීනයක් !
නුඹට මම හමුවුණ තැනත් එතැන. මට නුඹ ව හමුවුණ තැනත් එතැන. එත් අපට අපි හමුනොවුණ තැනත් එතැන ම යි. මට මුල්ම දවසේ දැනුණෙ නුඹ මගේ හුස්ම ටිකෙන් ටික උදුර ගන්නවා වගේ හැඟීමක්. මං ටිකක් තිගැස්සුනේ එතකොට.
නුවර වැවේ රළ බිඳෙන හඬට මට අැහෙන්නෙ ම අපි මේ නුවර වැව රවුමේ තනිවෙච්ච හෝරාවල දෝංකාරය. රොබරෝසියා මල් වැටුණ පාර දිගේ අැවිද යන අපේ මතක පෙති මට තැන් කිහිපයක දී ම මුණගැහුණා. අතරින් පතර අපිව හඳුනන එදා වාගෙ ම අදටත් තරුණ ගල් බංකු මගෙන් නුඹ ගැන අහද්දි අැස්වලින් වැටුණේ හීතල ම හීතල පිණි පොකුරු. එ් දවස් වල මගේ දකුණු උරහිසට මේ තරම් තනිකමක්, පාළුවක් දැනුණේ නෑ කවදාවත් ම.
හන්තාන කඳු මුදුන තරම් උසට අපි මවපු හීන නොහිතුව තරම් ඉක්මණට රූරා වැටෙද්දි පහළට මගේ පපුවත් ටිකෙන් ටික කඩා වැටෙන්න පටන් ගත්තා. පේරාදෙණිය සරසවියට එතෙර වුණ නුඹ මා මෙහි තබා නික්ම යන වගක් එ් එක හීනෙකවත් දැකලා නොතිබුණ එකයි වාව ගන්න අපහසු ම. එ්ත් මට හිතෙන්නෙ නුඹ එක්ක අායෙමත් එ් හීනෙ පුරා අැවිදින්න.
හැම ඉරිදා ම එදා වාගේ ම අදත් මං තාමත් මේ වැව රවුමට එනවා. හැබැයි දැන් තනියෙම. එ් අැවිල්ලත් හොයන්නෙ ම නුඹ ව. සිහින් කැරළි සහිත පිරුණු හිස කෙස් අැති සිහින් සිරුරක් දුටු වහා ම මගේ නෙත් අද්දර ට පාත් වෙන්නෙ නුඹේ චායාව. එ් කාලෙට වඩා මං දැන් මේ තනිකමත් එක්ක අපේ ප්‍රේමයට එ් සුන්දර අතීතයට අැබ්බැහි වෙලා. මට ගැලවෙන්න අමාරුයි. අැත්තට ම මං දැන් නුඹේ වහලෙක් වෙලා. බොරු නම් ඔය වෙද නලාව මගේ පපුවට තියලා අහන් ඉන්න.
දෙකම්මුල් වළ ගැහෙන සිඟිත්තෙක් දැක්කා ම මට මතක් වෙනවා අපි දෙන්නා මවපු අපේ පොඩිත්තන් ව. ඔයාට මතක ද මං කිව්වා දවසක් "මං අාස ම නිවුන් පැටවුන්ට". උන් එක්ක මං තාමත් යටි හිතෙන් කෙළිදෙළෙන් නිතර ම. උන්ට එක වගේ අන්දලා අත්දෙකට වඩා ගෙන වළගැහෙන දෙකම්මුල් මගේ හාද්දකින් පුරවන්න මං හරි අාසාවෙන් උන්නෙ. මගේ හීනේ හිටපු නුඹ මේ විදියට අභිනික්මන් කරයි කියලා නොහිතුන එකයි උහුලන්න බැරි. එ්ත්, මං නුඹට තාමත් අාදරෙයි... මගේ හිත තාමත් නුඹ එක්ක සක්මන් භාවනාවක.
No comments:
Post a Comment