හීනෙන්වත් නැද්ද අවසර ?
උදේ අැහැරෙන්න හරි ලෝබ හිතුණා මට. මං අැස් අැරලා හිටියට තාමත් අඩ නින්දෙ. රැය හරි ම නිහඬයි තමයි මැදියමට. හරියට නුඹ වාගෙමයි. එ්ත් හිත යට මහා දෝංකාරයක් බෙරිහන් දෙනවා. හරියට ඉස්සර අපි බොරුවට රණ්ඩු වෙනවා වගේ. හැබැයි පුදුමෙ කියන්නෙ එ් වලි වාගේ ම එ් දෝංකාරය මාව සනහනවා. අාදරේ වැඩියි එතකොට. මං එහෙම නින්දකට අාසයි. පෙරේතයි. අැත්තමයි !
ඉරට හඳට උපමා කරලා ඔයාව එතන තනි කරලා අැහැරෙන්න මට ලෝබයි. හැබැයි ඉර හඳ වගේ ම මගේ හිත නොමියෙන තැනක නතරවෙලා. මට තියෙන එක ම ප්‍රශ්නෙ ඔයා ඉර ද ? හඳ ද? එක දෙයක් නම් සහතිකයි ! ඉර හඳ වගේ ම අල්ලගෙන ළඟ ම තියා ගන්න බැරි ක්ෂිතිජයක මගේ හුස්ම උඩ බිම බලනවා මට දැනෙනවා.
"අාත්ම ගණන් පෙරුම් පුරාගෙන අාවේ ඔයාවයි මං" කියලා බොළඳ සුරංගනා කතා කියන්න අාස නෑ. ඔයාට නොදැනුණාට අපි තාමත් ඉඳහිට හමුවෙනවා දොඩමළු වෙනවා. එදා වගේ ම අායෙත් අපි වෙන්වෙනවා. හරියට මැච් එකක හයිලයිට් පෙන්නනවා වගේ අපේ අතීතය මාව ලුහුබඳිනවා. එ් ගැන මගේ හිත අැරුණා ම වෙන කවුරුත් දන්නෙ නෑ. එ් කාලේ ඉඳන් අදටත් අපි රකින රහස් වගේ එ්වා හරි සුන්දරයි. මං හිතන විදියට ඔයාවත් එ් ගැන හරිහැටි දන්නෙ නෑ. එ්කට මට තරහා නෑ. එ්ක ස්වභාවිකයි. අපි වෙන්වුණා වාගෙ ම යි. අපිට වුණත් එ් සොබාදහමට අවනත වෙන්න සිද්ධ වුණා. එ්ක දෙෙවය නෙවෙයි හැබැයි වෙන එකක්.
ඔය චිත්‍රපටිවල, සමහර නාට්ටිවල වගේ දහසකුත් බාධක මැද ජය ගන්න ප්‍රේම වෘතාන්තයක් අපේ සැලෝලයිට් පටියට අහුවෙලා නැතුවැති. එහෙම අහුවුණා නම් දැන් අපි ලෙහාගන්න බැරි විදියට පැටලිලා මේ වෙද්දි. එ් තරම් හැම රෑක ම වගේ මං හරි හරියට පොරබදිනවා මා එක්ක ම. මගේ නින්ද ළඟවත් සදාතනික ව තුරුළු කරගන්න අයිතියක් නැද්ද මට ඔයාව. අඩු ම ගානේ අවසරයක්වත් ?
"සුදු පුතා... ඔය තේ එක අැල්වෙනවා බං. මට බෑ අායිමත් ඔ්ක රත් කර කර ඉන්න. නැගිටල ඔ්ක බීලා නිදාගනින්."
වසන්තය කෙසේවෙතක් බාල්දි නම් පෙරලෙනවා සත්තයි...!
No comments:
Post a Comment