අපි හැමෝගෙම මතක පොත දිග අැරලා එ් පිටු එකින්නෙක සීරුවෙන් පෙරළලා බැලුවොතින් හමුවේවි එක තැනක්. එතන අපි බොහෝ වෙලා නවතීවි. එ්ක තමයි පපුවේ හරි මැද පිටුව. සමහර වෙලාවට එ් පිටුව දැන් කහ ගැහිලා අැති. දිරලා වියපත් වෙලා අැති. එ්ත් එ් සුවඳ තාමත් එතනැති නොවෙනස් ව.
අළු යටින් වුණත් දළුලන්න අැහැකි හැඟීමක් ප්‍රේමය. ප්‍රේමය විඳින්න දෙපාර්ශවයක් ගතින් එකිනෙකා හා ස්පර්ශ විය යුතු ම ද? නෑ... එ්ක මහ බොරු කතාවක්. ගතින් එක්වුණත් හිතින් අපි තව තැනක නවතින අවස්ථා එමටයි. අපි හැමෝගෙ ම ජීවිත වල හිත නැවතුණ තව එක තැනක් තියෙනවා. තනියෙම කන්දීලා බලන්න හදවතට පොඩ්ඩක්. අැහේවි එ් තැන පුපුරුගහන දෝංකාරය. හැබැයි එ්ක අැහෙන්නෙ අපිට ම විතරයි.
සමහරු ප්‍රේමය ගැන ලියන්න බයයි. බොළඳයි කියලා හිතනවා. අැත්තට ම ප්‍රේමය විඳින්න පුළුවනි නම් එ්ක ලියද්දි බොළඳ වෙනවා ද? 'බොළඳ' කියන්නෙ මොකද්ද? අැයි අපි විඳින දේ අකුරු කරන්න එච්චර ලැජ්ජ? එ් ලැජ්ජාව, බය තමයි මං හිතන්නෙ "බොළඳකම".
ඔයාලට මෙහෙම දැනිලා නැද්ද කවදාවත් ම ;
අපේ හිත අපි තනිවෙන හැම මොහොතක ම වගේ හරි වේගයෙන් එ් මේ අත දුවනවා. සමහර වෙලාවට දුවලා දුවලා හති වැටිලා නවතින්නෙ අැස් දෙකෙන් දාඩියත් පෙරාගෙන. හරියට බය වෙලා වගේ. එකවර ම ගල් ගැහිලා එක රුවක් දිහා හුඟක් වෙලා බලාගෙන ඉඳලා නැද්ද කවදාවත් ම? හීනෙන්වත්....
හිත පිච්චෙන්න වගේ පපුව රත්වෙච්ච අවස්ථා නැද්ද? දිගු සුසුම් කෙටි සුසුම් අතර විටින් විටවත් ගැටිලා නැද්ද? කාටත් හොරෙන් වළලාපු මතක ගූගල් ස්ට්‍රීට් වීව් ගිහින් ගොඩ දදා බලලා ම නැද්ද ඔය අැඟිලි තුඩු වලින්? අඩුම තරමේ එයාගෙ හොඳ ම යාළුවගෙන්, සහෝදරියකගෙන් "එයා හොඳින් නේද?" කියලාවත් පුංචි මැසේජ් එකකින් හොයලා බලලා නැද්ද? තාමත් එයාගේ උපන්දිනේ දවසට ඉබේම ටයිප් වෙලා සෙන්ඩ් වෙන මැසේජ් එකක් කෙටිලා ම නැද්ද?
ඔන්න දැන් දැන් ටික ටික හීරෙන්න පටන් ගන්නවා නේද හිත? ෆේස් බුක් වල එයාගෙ නම කොට කොට හොයලා හති වැටිලා නැද්ද? පරණ නම්බර් ඔක්කෝට ම එකපාරක්වත් රින්ග් වෙනවද කියලා ට්‍රයි කරලා ම නැද්ද? ඉඳලා හිටලා හරි කොහේ හරි යද්දි කළුවා මාරපන ගියා වගේ එ් පාර පැත්තෙන් කැරකිලා ගිහින් ම නැද්ද? බස් හෝල්ට් ළඟින් යද්දි එ් රූපේ හොයලා ම නැද්ද? එයා යන එන තැනක ඩිංගිත්තක් හරි දැකගන්න නොපෙනෙන්න මඟ රැකලා ම නැද්ද?
එ් තමා අර පිටුවේ හැටි. එ්ක කියවගන්න හරි ම අපහසුයි. වේදනාවයි. වෙලාව යනවා දැනෙන්නෙ ම නෑ. අැස් වලට වඩා හිත නිදිවරන දවස් එමටයි අපේ මේ ජීවිත අැතුලේ. සිත්තරෙක් චිත්‍රයක් පාට කරද්දි සුදුසු තැනට සුදුසු පාට තෝර තෝර පාට ගන්වනවා වගේ අපි අපේ චිත්‍රය විටින් විට පාට කර කර බලන්න අැති. එ්ත් යම් තැනකදි එ් චිත්‍රයේ බොඳවෙන්න අැති. හිස් තැන් පසුව පෙනෙන්න ගන්න අැති. එ්වා ඉතුරු පාටකින් පාට කරන්න ගිහින් චිත්‍රය ම කෙළවගන්න අැති. අන්තිමට විසිකරන්න බැරුවට චිත්‍රය බිත්තියෙ එල්ල ගන්න අැති. අපි හැමෝම අඩු වැඩි වශයෙන් එහෙම තමයි. මේක අැත්තට ම චිත්‍රයක් *"තව ටිකක් ලොකු වුණා ම අඳිනවා" කියලා හිතන. එ්ත් එ්ක අපි හිතන මට්ටමට නිම කරවගන්න අපහසුයි.
* නාමල් ජයසිංහ සහෝදරයා විසින් රචනා කොට අධක්ෂණය කරන ලද "සහෝදරයා" නාට්‍යයෙන් උපුටා ගත් කෙටි දෙබසක කොටසකි.
No comments:
Post a Comment