බද්දට ගත් කාරයක් වගේ බං 'ජීවිතේ' !
--------------------------------------------------------------

පැද්දාට අයිතියක් නැති
පොත වෙන තැනක ඇති
දිව්වාට ජොලියක් නැති
ජිවිතේ හොඳටෝ ම හති

වරක් හිරවුණොතින් හේම
සැනසුමක් නෑ ඉල්ලන්නෙ ම ගේම
කළින් තිබුණාට පෙම
එළිවෙන ජාමෙටයි රඟපෑම

ජීවිතේ කොතැනක ද නිවනක්
මේක බෙල්ල හිරකරන ගිරයක්
දැම්මාට අලුත් ගියරයක්
දිගටෝ ම දුවනව ද කාරයක් ?

තෙල් වලින් ලේ උරන
ටයර ගෙවෙනකන් දුවන
ඒ/සී වලින් දාඩිය ම බොන
සීට් බෙල්ටයෙන් හිරකරන

පස්ස බලන කොට කණ්නාඩියෙන්
පිටුපසින් සීනු උඩ නැගන්
ඇවිත් හරි වේගයෙන්
ප්‍රයිවට් බස් වගේ සැරයි ලීසිං

අනුන්ගේ බූදලයක් ද ජීවිතේ ?
වුණේ හැමදා ම පෙඟෙන්නයි මීවිතේ
නීතියත් එල්ලිලා ඉලපතේ
අපිට ම තලයි බුදිමතේ...

කවි

අඳුරෙදි හිනැහෙන තරු ඇස්
අඬන්නෙ තනියෙම මහ දවල්
රැයේ පිබිදෙන කඩොපුල්
දන්නවා ඒ හැම රහස්

පරවෙනා හැම මලක් යට
ඇහැරිලා තිබුණු සුවඳක් ඇත
මත්වෙනා හැම තොලක් මත
ලුණු රහක මතකයක් ඇත

සඳට අවනඩු කියා ඵලක් නැත
තෙහෙට්ටුය හැම රෑ ම ගත සිත
ඉර තලන කොට අද-හෙට
වමත් දකුණත් හැරෙයි උතුරට

හබලක් නැතුව ඔරුවකට
පාවෙන්න වාරු කොයින්ද?
ටොන් ගණන් බර නැව්වලට
හිතක් පපුවක් කොයින්ද?

ඊසාන දෙසින් හමා එන
සැඩ පරුෂ මාරුතය
වැලමිට වංගුවක් ගෙන
හැප්පෙනව සියොළඟ ම

මේ වගේ කොදෙව්වක
නොමැරී මැරෙන හිත්
නැංගුරම් ලා නොතබා ම තිත්
ඉවසන එක ම අරුමය...

කතා

"අැඹුල්"

ඔහු ඉතා හැඩි දැඩිය. උසට සරිලන මහත ය. ජිම් ගිය අැඟක් වැනි ය. යකඩ නොකෑ යකඩයෙක් ය. කිරුළපන පැත්තෙයි පදිංචිය. බොහෝ ගැන්සි හඳුනන නමුදු චණ්ඩියෙකු නොවේ ය. රෝද තුනේ වංඩියක් දිව්වේ ය. ඉගෙනුමට අවැසි රුපියල් සටන පිණිස නේක වූ අරගල විටින් විට ඉටු කළේය. එ්වා හරි අපූරු ජීවන හරඹ ය.

70/80 දශකවල ගීත ගොන්නක් එක්ක ඔහු විටින් විට තනියෙම අල්ලාප සල්ලාපයෙහි යෙදුණේ ය. රෝද තුනේ චිරි චිරිය ට වඩා ඔහුට අැහුණේ එ් ඉමිහිරි නාද ය. සරසවිය අැතුළෙත් පිටත් ඔහු බොහොම ජනප්‍රිය චරිතයක් විය. එ් ඔහු වින්දනීය මිනිසෙකු වීම නිසා ම ය. ඔහු ව කොක්කක් කරගන්න උත්සුක වූ සරසවි කිරිල්ලියන් අනන්තය. නමුදු එය උපාධියටත් වඩා අසීරු කටයුත්තක් විය. ඔහු වෙත දැමූ අැම සියල්ල පාහේ ගිල්ලේ වෙන උන් ය.

හැඩි දැඩි පිරිමි පපුවකට තුරුලු වෙන්නට නිල්වන් දෑස් තුළ අැත්තේ අප්‍රමාණ පිපාසයකි. ලාදුරු රෝගියෙකු නොවන සියලු ළඳුන් එහෙම පපුවක ගිලෙන්න කැමති ය. පුළුල් වූ උරහිසක සෙවණ ලබන්නට ඔවුන් පෙරේත ය. එ් ගැහැණු ගතිය යැයි කීම අශිෂ්ට නොවේ යැයි සිතමි.

පොත්තෙ රහට, පුළුලුකුළට, නා දළු වන් දෙතොල් වලට, කොටින් ම කිව්වොත් සංදේශ වැනුම් වල වැයෙන ළඳකගේ පහස ලබන්නට ඔහු තුළ දැවෙන අාසාවක් නොතිබුණ ද කැරකෙන කොට බඹරෙත් වැල්ලෙ කැරකෙන වග කලෙකදී තියරි වලින් ඔබ්බට ගොස් සරසවියේ දී ම ඔහු උගත්තේ ය. එ් ඔහුගේ වාසනාව යැයි වටේ හිටි බොහෝ අය කටින් තුටු වුව ද යටින් හීනියට තැවුණ බව ඔහු හොඳින් ම දැන සිටියේ ය. ඔහු අන්දවන්න සක්විතිටත් බැරි ය.

සරසවි වරමින් උපරිම ඵල නෙළා ගත්තේ ඔහු අනේක කම්කටොලු මධ්‍යයේ ය. 'එ් කට්ට හරි රහයි බං' යැයි ඔහු අපට කියා අැත. එ් රහට අප වහ වැටෙන්නට අැත්තේ ද එහෙයිනි. උපාධියෙන් පසුව රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික පහස ලබන්නට දැන හැඳුනුම්කම් බොහොමයක් තිබුණි ද ඔහු උගත් ජීවිතයෙන් බිඳක්වත් නොසඟවා ජීවිතයේ රස, නීරස ඔස්සේ දහසක් දූ පුතුන්ගේ ජීවිත එළිපෙහෙළි කරන්නට පිබිදුණු මනසින් තීරණය කරන්නේ ය. එහෙයින් ඔහු දුයිෂෙන් කෙනෙකු වී අප හදවත්වල ලැගුම් ගත්තේ ය. අපි ඔහුගේ හදවතේ ලැග්ගෙමු.

උපාධියට අමතර ව ජීවිතයේ ඔහු ලද අපරිමිත ජයග්‍රහණය ඔහුගේ සරසවි ප්‍රේමය යි. ඔහු අැයට නොකිළිටි මනසින් ම පෙම් කළේ ය. අනේකවිධ තාඩන පීඩන තර්ජන ගර්ජන වින්දේ ය. අසන්නට තිබූ තුප්පහි කතා සියල්ල සිනහා වී දරා ගත්තේ ය. ප්‍රේමය නම් එය යි. ඔහුට එ් කිසිවක් ම අදාල නැත. 'අැය' පමණක් ම ඔහුගේ 'සියල්ල' විය. විවාහය දක්වා ම එ් ප්‍රේම වෘතාන්තය ගලා යන්නේ එහෙයිනි. එ් සෙනෙහස ය.

ඉන් පර ව සිදු වූ දෑ අකුරු කරනට බැරි තරම් මම අසරණ ව තැවෙමි. මෙතැනින් එහාට මේ ජීවිතේ පෙරලුනු පිටු මා හදවත නිරතුරු ම තෙත් කරන්නේ ය. එවිට මට සිහිවන කවියක් අැත. 'මාලතී කල්පනා අැම්බ්‍රෝස්' නම් කිවිඳිය විසින් සුරචිත "ඔබ ගැඹුරු නින්දක" කෘතියේ එන මේ කාව්‍යර්ධය 'එ් කවියට' ඉතා ළඟ ය.

"ඉතිං එ් දේ උනේ හිතපු නැති වෙලාවක
ටක්කෙට ම කීව හැකි අඹරැල්ල අවාරෙක
'නරක් වුණ වකුගඩුව වැඩක් නැහැ තියාගෙන'
දොස්තරගෙ හඬ අැහුණෙ ගල් ගැහුණු විරාමෙක"

මම අදටත් එ් 'කවිය' හා දැවෙමි. සැබැවින් ම 'ජීවිතය' හරි 'අැඹුල්'...

කතා

ජීවිතේ සමහර හිඩැස් පුරවන්න හරි අමාරුයි. එ් හිඩැස් අතරත් තැනින් තැන රිදුම් කැටි ගැහිලා. දියවෙච්ච රිදුම් කැටි විටින් විට අැස් වලින් බේරෙද්දි පපුව ගිනි ගන්න විදියට ජීවිතේ ම අළුවෙලා ගියා නම් කියලා දැනෙන වාර අනන්තයි. එ්ත් උඩුගං බලා පීනන්න සිද්ධ වෙලා තියෙන නිසා ම ජීවන ගංතෙරෙන් එතෙර වෙන්න ලෙහෙසියෙන් බෑ. මේ මහ පොළොවේ සමහර තැන්වල තිබ්බ බර අඩි පාරවල් මකන්න බෑ. එ්ක හරි වේදනාකාරියි.

හය හතර තියා මෙලෝ හසරක් නොතේරෙන කාලෙදි අම්මාගේ පපුවේ උණුසුම වෙනුවට තාත්තගේ ගිනි ගන්න පපුව උඩ පිච්චෙන්න සිද්ධ වුණා මට. තාත්තා එ් ගින්දර නිවාගත්තේ ගිනි වතුරෙන් ම යි කියලා යාන්තම් තේරීගෙන එන වයසේ දී එයා එ් ගිනිවතුරෙන් ම අළුවෙලා ගියා. හැබැයි එයා මට මුදලින් ලැබිය යුතු හැමදේ ම ඉතිරි කරලයි ගිහින් තිබ්බේ. මං තේරෙන විදියට කාලය ගෙව්වා.

තනියෙම උස්මහත් වෙද්දි තාත්තගේ යහළුවෝ මං ගැන හරි හරියට හොයලා බැලුවා. එක එක කාලෙට එක එක්කෙනා මගේ තනි මැකුවා. දන්නෙ ම නැතුව කාලේ ගෙවුණා. තාත්තගේ යාළුවෙක් එක්ක දවසක් රෑ කෑමකට එළියට ගිය වෙලාවක කොල්ලුපිටියේ කැරෝකි ක්ලබ් එකක ඩාන්ස් කරන්නත් අපි ගියා. එතනදි මට මං වගේ ම එකියක් මුණ ගැහුණා. එ්කී එක්ක මමත් එ් ක්ලබ් එකේ ම වැඩ පටන් ගත්තා.

මට ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා උඹෙන් අහන්න.

අහපන්

අැයි උඹ කිසි වෙලාවක හිනා වෙන්නෙ නැත්තෙ අනික් මිනිස්සු එක්ක?

මං උඹ එක්ක හිනා වෙනවානේ...

මං අැහුවේ වෙන උන් එක්ක ?

උන් අපිට පුකෙනුත් හිනාවෙන්න පටන් ගනියි කියන බයට බං.

එ් එ්කී මගෙන් අැහුව අන්තිම ප්‍රශ්න ටික. එතනින් එහාට එ්කි මා එක්ක කතා බහ කළා අැරෙන්න කිසිම වෙලාවක කිසිම දෙයක් ගැන ප්‍රශ්න කළේ නෑ මට මතක අැති කාලෙක. ඊට පස්සෙ දවසක මට සිද්ධ වුණා එ්කිගෙන් ප්‍රශ්න කිහිපයක් අහන්න. එ් මට වෙන කවුරුත් ම එ් ප්‍රශ්නවලට උත්තර සපයන්න සූදානම් වෙයි කියලා දැනුණත් එ්කී තරම් මට වෙන එකෙක්වත් විශ්වාස නැති නිසා.

උඹ එකපාරක් දතක් ගැලෙව්වා නේද?

ඔව්... අැයි?

මාවත් එහෙට එක්කන් පලයන්...

එ්කි අැයි කියලා අැහුවාම මං දුන්න උත්තරේ නියෝගයක් වගේ දැනුණට එ් මගේ කතාබහේ හැටි. එ්ත් මං දත ගැලෙව්වෙ නෑ. පැහැවන්න ඉඩදෙන්න තීරණය කළා. මට දුක හිතුණා එ් දත ගලවන්න. මට එච්චර පව්කාරියක් වෙන්න බෑ.

මාසෙකින් බැලුව රිපෝට් එකේ HIV පොසිටිව් වුණාම ජීවිතේ ම නෙගෙටිව් වෙයි කියන බයට අැස් වටේ කළු හෝද ගෙන යන තරම් මට අැඩුණා. ජීවිතේ ට තනියෙම දරගන්න වෙන තවත් රහසක් එකතු වුණා. රංගි විතරක් අනෙක් රහස් වගේ ම මේ රහසත් දැන ගත්තා. අපි දෙන්නා වෙන ම බෝඩිමක නැවතුණා.

මාත් මගේ වර්ගයේ ම එකියකගේ අම්මා කෙනෙක් වෙද්දි එ්කීට තාත්තා කෙනෙක් හිටියේ නෑ. අම්මලා දෙන්නෙක් ළඟ හැදුන වැඩුන විශේෂ එකියක් මගේ දෝණි. එ්කි කාගේ වුණත් මායි එ්කිව වැදුවේ. ඉතින් අපි එ්කිට අසීමිත ව අාදරේ කළා. එ්කිත් අපිට පණ අැරලා. මට තව වැඩි කාලයක් නෑ. උඹ එ්කිව බාරගන්න ඔ්නි කියද්දි රංගි එ්ක අණ කිරීමක් විදියට බාරගත්තෙ නෑ. එ්කි කළේ එකිගේ කඳුළු වලින් මගේ සර්වාංගෙ ම පොඟවපු එක විතරයි. මගේ හදවත මිට මොළවගෙන එ්කිට බාර දෙන තරමට මං එ්කිව තදින් සිපගත්තා. අපි දෙන්නට ම කඳුළු වල ලුණු රහ හුරු නිසා කිසිම අප්පිරියාවක් තිබුණේ නෑ.

දෝණි මේ අර මං ඔයාට දුන්න ඩයරියේ අඩුවෙච්ච පිටුව. දැන් ඔයාට එ් පිටුව කියවන්න අවසර දෙන්න පුළුවන් වයසක්...

කතා

'එයා තමයි අපේ වත්තෙ හිටිය ලස්සන ම කෙල්ල' කියලා මට කියන්න හිතක් නැති වුණත් අැත්තට ම එයා තමයි මගේ හිතේ හිටපු සුන්දර ම කෙල්ල. එයාට තිබ්බෙ බොරපාට බළල් අැස්. එ්වා හරි ලොකුයි. ඊටත් වඩා හිත ගියේ මට එයාගේ දිග ම දිග නොවුණත් කැරළි ගැහුණ මඳක් අවුල් වෙලා වගේ තිබ්බ කොණ්ඩෙට. එ් අවුල හිතේ කිසිම අපුලක් අැති නොකරපු අවුලක්. එයා සුදු නෑ. කළුත් නෑ. තලෙළුයි කියලා කිව්වට එහෙමමත් නෙවෙයි. අනේමන්දා, එ්කට වෙන්නැති පැහැපත් කියන්නෙ. මට එ්ක කියන්න හරි හැටි තේරුමක් නෑ.

අපේ වත්තෙ පහළ කෙළවරේ ම තිබ්බා පුංචි පිං ළිඳක්. ඊට එහායින් වෙල. හරි ම ලස්සනයි එ් වටපිටාව. පිං ළිඳේ නාන්න යන්න පොරේ අපි එ් දවස්වල. එ්ත් දැන් එ් ළිඳත් නෑ. වෙලෙන් බාගෙකුත් නෑ. ඉතින් මං දැන් එයාව දකින්නෙ හරි කලාතුරකින්. එළියට පහළියට බහින්නෙත් නැති තරම් දැන් එයා. මට තේරෙන්නෑ මොකද්ද මේ වෙනස...

වටපිටාවේ තිබ්බ ගෙවල් පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ ලොකු වෙන්න පටන් ගන්නවත් එක්ක ම අපේ ගේත් ටිකක් වෙනස් වෙන්න පටන් ගත්තා. අපේ කොන්ක්‍රීට් වැට අස්සෙන් බැලුවා ම දැන් වටෙන්ම අැහේ වදින්නෙ නානාප්‍රකාර අායිත්තම් වැඩ දාපු සිමෙන්ති ගලෙන් බැඳපු තාප්ප. එක එක පාට යි. හුඟක් ගේට්ටු නම් හැබැයි කළුපාට. අපේ ගේට්ටුව ග්‍රිල් ගේට්ටුවක් නිසා ගෙයි සාලෙට ම ඔ්ප දූප ටික පේනවා. අපේ මිදුලේ ඉස්සරහ කෙළවරේ තිබුණා යාේධ බට පඳුරක්. එ්ක ළඟ ම අප්පච්චි හදලා තිබුණා කොන්ක්‍රීට් වට මේසයක් ගල් බංකුත් එක්ක. මං ගෙදර අාපු දාට වැඩියෙන් ම කල් අැරියේ එතන ඉඳන්. ඉඳගෙන ටික වෙලාවක් යද්දි පස්ස රත්වෙන්න අැල්ලුවත් මං හරි කැමතියි එතනට. හුළඟක් අැගේ වැදුනේ එතන දි විතරයි.

මේ ළඟදි දවසක කාලෙකින් මං එයාව දැක්කා. එයාගේ අම්මත් එක්කලා කොහෙදෝ යන්න එළිබැස්සා. මං විගහට අැදුනේ බට පඳුර ගාවට. එයත් මාව දැක්කා. හිනාවුණා. එයා හරි ම අහිංසකයි. නිරහංකාරයි. නිහතමානියි. එ්ත් මොකද්දෝ අමුත්තක්, වෙනසක් දැනුණා මට. හිතාගන්න අමාරුයි. මොකද්ද මේ වෙනස...

"කොහෙද නැන්දේ, බැහැරක්වත් ද?"

"ඔව් පුතේ, කොළඹ යනවා"

"අර මොකද නැන්දේ තකහනියේ?"

"අද මේ කෙලීගේ ක්ලීනික් දවසනේ..."

එදා එයා කොළඹ ගියේ හැට් එකකින් මුළු කොණ්ඩෙ ම හංගගෙන. හැබැයි එ් අැස්වහ වදිනවට නම් නෙවෙයි කියලා පස්සෙ මට තේරුණා. වුණේ මං හිටි තැන ම අපුලක් නැතුව ගල් ගැහුණ එක විතරමයි.

කතා

නුවර වැවට බිලි වුණ හීනයක් !

නුඹට මම හමුවුණ තැනත් එතැන. මට නුඹ ව හමුවුණ තැනත් එතැන. එත් අපට අපි හමුනොවුණ තැනත් එතැන ම යි. මට මුල්ම දවසේ දැනුණෙ නුඹ මගේ හුස්ම ටිකෙන් ටික උදුර ගන්නවා වගේ හැඟීමක්. මං ටිකක් තිගැස්සුනේ එතකොට.

නුවර වැවේ රළ බිඳෙන හඬට මට අැහෙන්නෙ ම අපි මේ නුවර වැව රවුමේ තනිවෙච්ච හෝරාවල දෝංකාරය. රොබරෝසියා මල් වැටුණ පාර දිගේ අැවිද යන අපේ මතක පෙති මට තැන් කිහිපයක දී ම මුණගැහුණා. අතරින් පතර අපිව හඳුනන එදා වාගෙ ම අදටත් තරුණ ගල් බංකු මගෙන් නුඹ ගැන අහද්දි අැස්වලින් වැටුණේ හීතල ම හීතල පිණි පොකුරු. එ් දවස් වල මගේ දකුණු උරහිසට මේ තරම් තනිකමක්, පාළුවක් දැනුණේ නෑ කවදාවත් ම.

හන්තාන කඳු මුදුන තරම් උසට අපි මවපු හීන නොහිතුව තරම් ඉක්මණට රූරා වැටෙද්දි පහළට මගේ පපුවත් ටිකෙන් ටික කඩා වැටෙන්න පටන් ගත්තා. පේරාදෙණිය සරසවියට එතෙර වුණ නුඹ මා මෙහි තබා නික්ම යන වගක් එ් එක හීනෙකවත් දැකලා නොතිබුණ එකයි වාව ගන්න අපහසු ම. එ්ත් මට හිතෙන්නෙ නුඹ එක්ක අායෙමත් එ් හීනෙ පුරා අැවිදින්න.

හැම ඉරිදා ම එදා වාගේ ම අදත් මං තාමත් මේ වැව රවුමට එනවා. හැබැයි දැන් තනියෙම. එ් අැවිල්ලත් හොයන්නෙ ම නුඹ ව. සිහින් කැරළි සහිත පිරුණු හිස කෙස් අැති සිහින් සිරුරක් දුටු වහා ම මගේ නෙත් අද්දර ට පාත් වෙන්නෙ නුඹේ චායාව. එ් කාලෙට වඩා මං දැන් මේ තනිකමත් එක්ක අපේ ප්‍රේමයට එ් සුන්දර අතීතයට අැබ්බැහි වෙලා. මට ගැලවෙන්න අමාරුයි. අැත්තට ම මං දැන් නුඹේ වහලෙක් වෙලා. බොරු නම් ඔය වෙද නලාව මගේ පපුවට තියලා අහන් ඉන්න.

දෙකම්මුල් වළ ගැහෙන සිඟිත්තෙක් දැක්කා ම මට මතක් වෙනවා අපි දෙන්නා මවපු අපේ පොඩිත්තන් ව. ඔයාට මතක ද මං කිව්වා දවසක් "මං අාස ම නිවුන් පැටවුන්ට". උන් එක්ක මං තාමත් යටි හිතෙන් කෙළිදෙළෙන් නිතර ම. උන්ට එක වගේ අන්දලා අත්දෙකට වඩා ගෙන වළගැහෙන දෙකම්මුල් මගේ හාද්දකින් පුරවන්න මං හරි අාසාවෙන් උන්නෙ. මගේ හීනේ හිටපු නුඹ මේ විදියට අභිනික්මන් කරයි කියලා නොහිතුන එකයි උහුලන්න බැරි. එ්ත්, මං නුඹට තාමත් අාදරෙයි... මගේ හිත තාමත් නුඹ එක්ක සක්මන් භාවනාවක.